Wat zie jij als je in de spiegel kijkt?
Hulpverleners zijn net mensen. Net als de cliënten die zij bedienen. Een logische uitspraak, iedereen zal hem beamen. Maar er gebeurt iets bijzonders zodra wij over de drempel stappen van ons werk. Onbewust zetten wij een andere bril op. Er is sprake van een paradigmashift. We stappen ‘in de rol’ van hulpverlener en ineens gaan er hele andere wetten en regels gelden, dan dat in ons gewone dagelijkse leven geldt.
Vanmiddag mocht ik aan het werk met een team betrokken, zorgzame hulpverleners. De cliënt staat centraal en ze stelden zich op ten dienste van hen. Zorgafhankelijke ouderen. Vaak in een isolement, kwetsbaar, alleen en lichamelijk afhankelijk van zorg. We begrijpen zo goed dat ze zich ellendig voelen. Een dame vertelde dat ze steeds werd uitgescholden wanneer ze probeerde de vrouw naar de douche te begeleiden. Ze liet het maar over zich heen komen, want ze moest toch gewassen worden. Eenmaal buiten was ze blij dat het weer gelukt was, maar met steeds meer weerstand ging ze naar haar toe.
‘Een dame vertelde dat ze steeds werd uitgescholden wanneer ze probeerde de vrouw naar de douche te begeleiden.’
Het gaf haar een gevoel van zelfverzekerdheid toen we met elkaar in gesprek raakten over het feit dat dit niet normaal is. Wat zou je doen als je partner je steeds zou uitschelden wanneer je hem probeerde te helpen met iets? Dat hij of zij het onprettig vindt, dat zou kunnen, maar is het dan okay dat je wordt uitgescholden? En hoe reageer je dan? Het merendeel geeft een reactie, thuis wellicht ietwat anders dan dat we dit op het werk zouden doen, maar toch, je doet iets.
Hulpverleners zijn net mensen, die vinden het niet fijn om uitgescholden te worden. En cliënten zijn ook net mensen, waar we van mogen verwachten dat je respectvol met elkaar kunt omgaan.
Ze was blij dat ik haar een spiegel voorhield. Ze zag dat ze haar grens had verlegd, maar wist, als ze goed keek, precies waar haar grens lag. Ze had alleen al een tijdje niet meer goed gekeken. ‘Ik heb geleerd dat ik in de spiegel mag kijken, en aan de cliënt terug mag geven dat ik iets niet prettig vind. Dat dit vervolgens een domino-effect is en ik de cliënt een spiegel voor houd, dat is pas echt hulpverlenen. Van hart tot hart, van mens tot mens.’
Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Durf je jezelf achter de hulpverlener mee te nemen in je begeleiding?
Wil jij ook een keer met je team over deze menselijke reacties in gesprek? Neem dan een kijkje op de site www.preventing.nl of neem contact met me op.
Leoni is coach en trainer aan professionals in de zorg en hulpverlening.
In haar blogs beschrijft ze de eyeopeners die ervoor zorgen
dat ze geniet van haar werk.